XXIII. SAHNE
Öncekiler, ZENOBIA.
Zenobia, altın kapıda görünür ve orada ayakta kalır.
IRENE, usulca Zenobia'ya. - İçkini hazırla, fazla sabrım kalmadı. (Zenobia ile çıkar, altın kapı açık kalır.)
(Altın kapıdan lavta çalındığı ve bir kadının şarkı söylediği duyulur.)
XXIV. SAHNE
KONSTANTIN, HERMA.
KONSTANTIN, kendi kendine. - Evet, evet! Kanatsız kartal, güçsüz aslan, taçsız Konstantin olmaz. (Çevresine bakınarak Irene'yi arar.) Gitti ha? Bırakıp gidebildi! (Çalgıya kulak verir.) Yurtlarını savunmak için donanmaya gereksinim olunca Kartaca kadınları yelken ipi örmek için saçlarını kesmişler… (Kapı içeriden kapanır, çalgı sesi kesilir. Herma'yı görerek.) Sen daha burada mısın?
HERMA, gülümseyerek, ağlamaktan kısılmış bir sesle. - Yanındayım efendim.
KONSTANTIN. - Gözlerin ne diye yaşlı?
HERMA. - Bilmiyorum, yalnız yüreğim sızlıyor.
KONSTANTIN. - Neydi senin adın?
HERMA. - Aleksander.
KONSTANTIN. - Bu yaşta yalancı, ha?
(Herma diz çöker).
KONSTANTIN. - Adını söyle!
HERMA. - Herma.
KONSTANTIN. - Ne diye yalan söyledin, Herma?
HERMA. - Bana böyle söyleme, yalvarırım, efendim, bana böyle söyleme! İçimde hiçbir kötü niyet yok, bir şeyim yok. Benim efendim sensin. Seni bir gün gördüm ve o günden beri her zaman görmek istiyorum. Yakınında bulunabilmek için erkek urbası giydim, fakat içimde hiçbir kötü niyet yok.
KONSTANTIN. - Kaç yaşındasın?
HERMA. - Bilmiyorum, yaşımı kimse hesaplamadı.
KONSTANTIN. - Nerelisin?
HERMA. - Hellaslıyım, efendim, Atina'dan. Akropolis'te Parthenon direklerinin arasına yapıştırılmış küçük bir kulübede doğmuşum. Bütün malım topuğuma dökülmüş bir altın halkadır.
KONSTANTIN. - Peki, benden ne istiyorsun?
«   01   ...    11   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31   ...    54   »