Ölümünden bir saat önce, dingin ve hoşnut, günahlarını çıkartmış, okunmuş şarapla ve yağlarla gereken ayini yaptırmıştı. Bütün evdekilerle olan kırgınlıklar için bağışlanmasını dilemiş ve kendi papazı Vasiliy Baba'ya, hepimize, onu koruduğumuz ve iyilikler ettiğimiz için nasıl teşekkür edeceğini bilmediğini söylemiş; kimi zaman bizi bilmeyerek üzmüşse, bağışlamamızı rica etmiş ve “Hiçbir zaman hırsızlık etmedim, efendilerimin bir ipliğini bile kendime mal etmedim,” demiş. Bu, kendisinde değer verdiği tek nitelikti.
Hazırladığı giysi ve başlığı giyerek yastıklara yaslanmış ve son dakikasına dek papazla konuşmayı sürdürmüş. Sonra yoksullara bir şey bırakmadığını anımsayarak on ruble çıkarmış, bunun kilisede dağıtılmasını rica etmiş; daha sonra istavroz çıkarmış, yatağa uzanmış, sevinçli bir gülümsemeyle Tanrı'nın adını anarak son nefesini vermiş.
Yaşamını hiç üzülmeden bırakmış, ölümden korkmamış, onu bir nimet olarak kabul etmiş! Bu, çoğu kez söylendiği halde, gerçek olarak pek az görülen bir şeydir! Natalya Savişna ölümden korkmayabilirdi, çünkü o İncil'in yargılarına tümüyle uymuş ve sarsılmaz bir inanla göçmüştü. Yaşamı temiz, ikiyüzlü olmayan bir aşkla doluydu.
Onun inancı daha yükseklere ve yaşamı daha yüce amaçlara ulaşabileceği halde biraz geri kaldığı için, temiz ruhu daha az mı sevgi ve hayranlığı hak ediyor?
O, üzülmeden ve korkmadan ölerek, yaşamdaki en iyi, en yüksek erdemi göstermiş oluyor.
Annemin mezarı üzerine yapılmış olan küçük kilisenin yanına, kendi isteğiyle gömülmüştü. Altında yattığı ısırgan otlarının bürüdüğü tümsek, kara bir parmaklıkla çevrilmişti. Kiliseden çıkınca, bu parmaklığa yaklaşıp önünde eğilmeyi hiçbir zaman unutmam.
Kimi zaman kiliseyle kara parmaklık arasında sessizce dururum, gönlümde birdenbire acı anılar canlanır da içimden derim ki: “Acaba alınyazısı beni, arkalarından sonsuza dek yanayım diye mi bu iki varlıkla birleştirmişti?”
«   01   ...    53   54   55   56   57   58   59   60   61   62   63   »