- A, Jekyll, sensin ha? Daha iyisin ya?
Doktor bitkin ve üzgün yanıtladı:
- Pek bitkinim, Utterson, pek kötüyüm. Tanrıya şükür ki çok sürmeyecek.
Noter:
- Hiç evden dışarı çıkmıyorsun ki… dedi. Enfield ile benim gibi biraz dışarı çıkıp hava almalısın ki kanın damarlarında akmaya başlasın. Tanıştırayım, dayımın oğlu Enfield, Dr. Jekyll. Haydi gel, şapkanı al da şöyle bir dolaşalım.
Jekyll içini çekerek:
- Beni düşündüğün için eksik olma. Çok isterdim ama hayır, hayır, hayır. Olanaksız bu. Çıkmayı göze alamıyorum. Ama Utterson, seni gördüğüme gerçekten çok sevindim. Benim için bu büyük bir zevk. Sana ve Mr. Enfield'a yukarı buyurun diyecektim, ama burası hiç uygun bir yer değil, dedi.
Utterson yumuşaklıkla:
- Eh! ne yapalım. Biz de burada kalır, aşağıdan, olduğumuz yerden seninle biraz görüşürüz, dedi.
Doktor gülümseyerek:
- Ben de bunu söylemek cüretinde bulunacaktım, dedi.
Sözleri bitmeden gülümsemesi silindi, yüzünü aşağıdaki iki adamın kanını donduracak kadar ürkütücü bir korku ve umutsuzluk kapladı. Bunu ancak bir an görebildiler, çünkü pencere birdenbire kapatılmıştı. Ama bu görüş yetmişti. Hiçbir şey konuşmadan ikisi de avludan ayrıldılar, arka sokağı da konuşmadan geçtiler. Yakınlarında bulunan caddeye dek böylece yürüdüler. Sonunda Utterson dönerek, pazar günü olmasına karşın hâlâ bir kaynaşma içindeki caddede arkadaşına baktı. İkisinin de benzi solmuştu. İkisinin de gözlerinde aynı korku vardı. Utterson:
-Tanrım kusurumuzu bağışla, kusurumuzu bağışla, Tanrım, dedi.
Enfield ağır ağır başını salladı, sonra yeniden hiç konuşmadan yollarına koyuldular.

Utterson bir akşam, yemekten sonra ocak başında oturuyordu. Tam bu sırada Poole geldi. Onun bu ziyareti noteri şaşırtmıştı:
- Hayrola Poole, ne haber? diye haykırdı, sonra, adamın yüzüne bir daha bakarak:
- Neyin var? Doktor hasta mı yoksa? diye sordu.
«   01   ...    15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35   ...    50   »