güneşin son kızıl ışıklarına ve yeniden Varenka'ya bakıyor; kendi kendime, “Hayır, ilk kez göründüğü gibi hiç de çirkin değil,” diye düşünüyordum.
Kendi kendime, “Yazık ki ben âşığım ve Varenka da Soniçka değil; yoksa hemencecik bu ailenin arasına katılmak pek hoş olurdu. Birdenbire hem annem, hem teyzem, hem de karım olmuş olurdu,” diyordum. Bunu düşünürken okumakta olan Varenka'ya dikkatle baktım. Onu büyülediğimi, onun bana kesinlikle bakması gerektiğini içimden geçirdim. O, başını kitaptan kaldırarak bana baktı, göz göze geldik, başını çevirdi:
- Yağmur hâlâ durmadı, dedi.
Birden tuhaf bir duyguya kapıldım; şimdi içinde bulunduğum durumu daha önce de yaşamış olduğumu, şimdi yaşadığımın bunun yinelenmesi olduğunu düşündüm. O zaman da şimdiki gibi ince ince yağmur yağıyor, kayın ağaçlarının arkasından güneş batıyor, o okuyor, ben onu seyrediyordum. Sonra onu büyülediğimi, onun da bana baktığını, bir kez daha anımsadım.
“Acaba o mu? Acaba başlıyor mu?” diye kendi kendime düşünüyordum. Ama çok geçmeden onun, düşlemimde yaşattığım kadın olmadığı, henüz hiçbir şeyin başlamadığı kanısına vardım.
Her şeyden önce, Varenka güzel değildi; bildiğimiz küçük hanımlardandı. Onunla pek olağan bir biçimde tanışmıştık; oysa öteki, olağanüstü ve bambaşka olacak, onunla hiç umulmadık bir yerde tanışacağız. Bu ailenin hoşuma gitmesi de, belki benim deneyimsizliğimden, toyluğumdan ileri geliyordu. Yaşamımda buna benzer birçok aileyle karşılaşabileceğimi düşündüm.
«   01   ...    39   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   »