daha çok, aralarına karışan sayısız eski şişe mantarıyla kardeş çocukları sanırsın. Tüm koruluk iki saatlik uzaklığa kadar hep garson ve yemek kokar.“
Karısı: “Bu nasıl söz?” diye bağırdı, “Prater'de piliç kızartması yemekten başka bir zevk tanımamış olan bir adam ancak böyle konuşur.”
Karı koca yeniden arabaya yerleştiler; yol bir aralık düz gittikten sonra yavaş yavaş yokuş aşağıya çevrilerek önlerinde sevimli bir görünümün uzak dağlara doğru yayıldığı görülünce bir süre susmuş olan üstadımız yeniden söze başladı: “Yeryüzü gerçekten güzel, insan bu dünyadan hiç ayrılmak istemezse, ayıplamamalı. Tanrı'ya şükür kendimi her zamankinden daha canlı, daha iyi duyumsuyorum, bundan sonra artık binlerce işi keyifle ele alabilirim; şu yeni yapıtım bir kez tamamlanıp sahneye konursa arkasından bütün işler birbiri ardınca sıraya girebilir. Doğanın henüz hiç tanımadığım, görülmeye değer harika yapıtları, bilgiler, sanatlar ve yararlı çalışmalar gibi dış dünyada ve yurdumuzda neler var, neler! Şu kömür için hazırlanmış odun yığınının yanında duran kapkara kömürcü çırağı birçok şeyde sana bütün incelikleriyle ancak benim kadar bilgi verebilir, çünkü benim de içimde orada burada rastladığım şeylere, yakın ilgi alanıma girmedikleri halde, yine meraklı bir göz atma isteği yaşıyor.”
Karısı: “Senin 25 yılına ait eski bir takvimin vardı ya, işte o bu günlerde elime geçti” diye konuyu değiştirdi, “arkasına üç dört not karalamışsın. Birincisinde: ekim ayı ortasında imparatorluk dökümhanesinde büyük aslanlar dökülecek diyorsun; ikincisinde de, altı iki kez çizilmiş olarak: Profesör Gatner ziyaret edilecek diye yazılı. Kim bu adam?”
“Ha evet, bildim! Gözlemevindeki sevimli yaşlı adam, beni zaman zaman oraya çağırır. Çoktandır, seninle birlikte ayı ve üzerindeki çukurları seyretmek istiyordum. Onların şimdi yukarıda çok güçlü, büyük bir dürbünleri var; bununla o çok büyük yuvarlağın yüzünden elle tutulurcasına aydınlık ve belirli olarak dağları, koyakları, yarları ve güneşin rastlamadığı yanından da dağların gölgelerini görmeli. İki yıldan beri hep oraya gitmeyi düşünüyor, fakat ne yazık ve ne rezalet ki bir türlü fırsat bulamıyorum.”
Karısı: “Ay elimizden kaçmıyor ya! Elbet bir fırsat buluruz” dedi.
Mozart bir duraklamadan sonra konuşmayı sürdürdü: “Ama hepsi de böyle olmuyor mu? Ne ayıp! Haydi Tanrı'ya ve insanlara karşı borçlu olduklarımızdan söz etmeyelim, fakat her gün ayağımıza kadar gelen bunca gerçek zevk, küçük masum sevinçler arasında elimizden kaçırdığımız, ertelediğimiz veya askıda bıraktıklarımızı anımsamak bile bana yasak.”
Bayan Mozart kocasını, ayaklanmaya hep hazır olan duygularının gittikçe artan bir şiddetle yöneldiği bu konudan hiçbir biçimde başka yana çeviremeyeceğini anlamıştı. Zaten pek çevirmek de istemiyordu. Çünkü ne yapsa bu bakımlardan ona ancak bütün kalbiyle hak vermekten başka bir şey de düşünemiyordu. Bu sırada Mozart gittikçe yükselen bir ateşle konuşmayı sürdürüyordu: “Sanki çocuklarımla bir saatçik olsun eğlendiğim oldu mu? Bütün bu şeyler bende ne kadar yarım, ne kadar uçucu oluyor! Oğlanları bir kez at gibi dizlerimin üstüne bindirdim ya da onlarla iki dakikacık evin içinde koşuşturdum mu? Eh, tamam! Hemen arkasından yere indirmeli! Hep birlikte kırlarda bir gün geçirmiş olduğumuzu, Paskalya'da ya da Pantekot (7) bayramında bir bahçede ya da korulukta, çayırda ve yalnız kendi aramızda, çocuklarla gülüşe oynaşa ve çiçek toplayarak, bizim de bir defacık olsun yeniden çocuk olabildiğimizi anımsamıyorum. Yaşam her yoldan yürüyor, koşuyor, uçup gidiyor - Ulu Tanrım! İnsan düşündükçe korkudan soğuk terler döküyor.”
Bu yakınmalardan sonra hiç beklenmediği halde ikisi arasında tam bir yakınlık ve sevgi dolu çok ciddi bir dertleşmedir başladı. Biz bunu ayrıntılarıyla aktarmıyoruz; bunun yerine yarı, konuyu açıkça ve doğrudan doğruya belirten ve yarı da, konuşmanın asıl amacı olan arka planı ortaya koyan nedenlere genel bir göz atmayla yetiniyoruz.
«   01   02   03   04   05   06   07   08   09   10   11   12   13   14   ...    39   »