Denizkızları kahkahalarıyla bir süre yıldızların altında onu izlediler. Fakat tekne artık Vikinglerin kızıl gemisinden yüz kat daha hızlı ilerliyordu. Uçan martıların ayakları aziz pederin saçlarına takılıyordu.
Daha sonra karanlık ve uğultulu bir fırtına koptu, öfkeli bir kasırganın ittiği tekne bir kuş gibi havalandı.
Üç kez yirmi dört saat süren bir geceden sonra karanlıklar birden açıldı. Aziz Mael ufukta elmas gibi parlayan bir kıyı gördü. Yaklaştıkça büyüyen, alçak ve durgun bir güneş ışığının aydınlattığı bu kıyıda beyaz bir kent vardı. Karlar altındaki sessiz sokakları yüz kapılı Tebai gibi sonsuza kadar uzayan bu kentin buzdan sarayı, kırağıdan kemerleri ve dikilitaşları görünüyordu. Okyanus üzerindeki dev buz parçalarının üstünde yumuşak bakışlı denizciler yüzüyordu.
Bu sırada tekneye koşut yüzen bir buz parçasının üzerinde, yavrusunu kucağında taşıyan bir beyaz ayı göründü. Mael ayının dudaklarından Virgilius'un şu dizelerinin döküldüğünü duydu: İncipe, parve puer. (2)
Ve yaşlı adam, üzünç ve endişeyle ağlamaya başladı.
Yanında getirdiği tatlı su kabı donarak parçalanmıştı. Susuzluğunu gidermek için buz parçalarını yalıyordu. Yine tuzlu suyla ıslanmış ekmeğini yerken, saç ve sakal telleri cam gibi kırılıyordu. Buz tabakasıyla örtülü cüppesi her deviniminde eklemlerini sızlatıyordu. Dev dalgalar kabarıyor, köpüklü çenelerini açıp yaşlı adamın üzerine geliyorlardı. Yirmi kez teknenin içi suyla doldu. Ve azizin atlas kumaş içinde özenle sakladığı İncil bir ara okyanusa düşüp gözden yitti.
Otuzuncu gün okyanus yatıştı. O sırada suyu ve göğü titreten bir çatırtıyla üç yüz ayak boyunda bir buzdağı taş teknenin üzerine doğru gelmeye başladı. Mael'in kurtulmak için sarıldığı dümen kırılıp elinde kaldı. Teknenin hızını kesebilmek için yelkenleri çözmeye uğraştı, kopan halatlar avuçlarını yaktı. Mael bu sırada üç şeytan çömezinin kancalarla direğe tutunup yelkenleri üflediğini görür gibi oldu.
O zaman Mael, Şeytanın oyununa gelmiş olduğunu anlayıp istavroz çıkardı. Birden kopan fırtına taş tekneyi, yelkeni ve dümeniyle birlikte havaya kaldırıp kurtardı.
Tekne sakin sulara geldiğinde Aziz Mael dizleri üstüne kapanıp kendisini şeytanın tuzaklarından kurtaran Tanrı'ya şükretti. O sırada yine, yüzen buz parçasının üstündeki beyaz ayıyı gördü. Ana ayı bu kez kucağında yavrusuyla birlikte atlasa sarılı bir kitap tutuyordu. Taş tekneye yaklaşan ana ayı Aziz Mael'i şu sözlerle selamladı:
“Pax tibi, Mael.” (3)
Ve ona kitabı uzattı.
Yaşlı aziz kendi İncilini tanıdı ve şaşkınlık dolu bir yüzle Yaratan ve yaratılana dua ve ilahiler okudu.

Aziz Mael, akıntı boyunca bir saat kadar gittikten sonra, yüksek dağların çevrelediği dar bir kumsala çıktı. Kıyıyı izleyerek, bazen da kayaları dolanarak, bir gün ve bir gece boyunca yürüdü. Sonunda yuvarlak bir adada olduğunu anladı. Ortada tepesi bulutlarla kaplı bir dağ vardı. Nemli ve temiz havayı neşeyle ciğerlerine doldurdu. O kadar tatlı bir yağmur yağıyordu ki yaşlı aziz Tanrı'ya şöyle dedi:
“Tanrım, burası gözyaşı adası, pişmanlık adası olmalı.”
Kumsalda kimseler yoktu. Yorgun ve aç olarak oturduğu bir kayanın kovuğunda, kara lekeli, iri ve sarı yumurtalar gördü, ama onlara dokunmadı:
“Kuşlar Tanrı'nın canlı övgüleridir. Benim yüzümden bu övgülerden birinin bile azalmasını istemem.”
Ve kaya çatlaklarının arasından yolduğu yosun yapraklarını çiğnedi.
Aziz Mael hiçbir insana rastlamadan adayı dolanıp bitirmek üzereydi ki yalçın ve kırmızı kayaların çevrelediği, gürültülü çağlayanların aktığı bir koya ulaştı.
Kutup buzlarının parlaklığı yaşlı adamın gözlerini kamaştırmıştı. Ama şişen gözkapaklarının arasından sızan zayıf bir ışığı algılayabiliyordu. Bu sayede, kat kat yükselen bu kayalıkların üstünde, tıpkı bir amfideki insanlar gibi dizilmiş, canlı varlıklar bulunduğunu hayal meyal sezebildi. Aynı anda, duyduğu dalgaların uğultusundan sağır olmuş kulaklarına zayıf sesler ulaştı.
«   01   02   03   04   05   06   07   08   09   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   ...    44   »