Parayı severdi, ama paranın sıcak yüzünü, deste deste istiflenmesini sevmek değildi bu; güzel yaşamayı, çalımlı, gösterişli bir ömür sürmeyi sevdiği için bol kazançlar ister dururdu. Alacaklıların elinden kurtulamadığı dönemlerde, gücünü aşan tasarılar kurar, Polonya'nın ormanlarını, Sardunya'nın madenlerini işletmeye kalkışır; böylelikle de milyonların akın edeceğini umardı… Milyonlar gelmeyince, bir zaman için bezen Balzac, hemen yine başını doğrultur, “Bir savaş alanındaki komutan gibiyim ben; bu çarpışmayı yitirdik; iş ötekini kazanmakta!” derdi. “Napolyon'un kılıç gücüyle yapamadığını ben kalemimle başaracağım,” diye yazar, mektuplarından kimilerine “Bu benim Marengo meydan savaşım! Ya da Champaubert savaşım!” gibi tümceler sıkıştırırdı.
Bu denli büyük bir amaca ulaşmak için de, hiçbir eziyetten, yorgunluktan kaçınmaz, kendisini “yazın'ın pranga cezasına”, “kalemle mürekkebin kürek mahkûmluğuna” uğratırdı.
1834'te Madam de Girardin'e şu satırları yazmıştı:
“Hocam, üstadım dediğiniz insan, köledir… siz saat altıda, süslü zarif yuvanızda bir bir mumları yakar, zekânızın ışıklarını çevreye büsbütün saçarken, bu köle, bu tutsak, yatağa giriyor… sonra da gece yarısı kalkıp, on iki saat sürecek bir çalışmaya koyuluyor…”
Yapıtlarını yetiştiredururken, altı hafta, kimi zaman iki ay pancurlarını, perdelerini kapatır; dört mumun ışığında, sırtında papaz cüppesine benzeyen beyaz bir entari, hiç ara vermeksizin, on sekiz saat çalışırdı. Uzun uzun düşünüp tasarladığı bir roman konusunu, çalakalem kâğıdın üstüne döker, sonra basımevinden düzeltiler gelince baştan başa değiştirir, bozar, çizer, türlü ekler yapar, dizgicileri çileden çıkarırdı.
Yetmiş iki saatte yazdığı “Köy Hekimi”, yazarı altmış gece süren bir düzelti işine girişmek zorunda bırakmıştı. Romanın yayımından sonra da, her baskısında yeni yeni değişiklikler yapıp dururdu.
Evet, ün ve servet için çalışırdı; ama, aslında bütün bu çabaları çalışma zevki uğruna gösterirdi.
Borç derdi yüzünden zengin olma umudunu yitirmişti; ancak başka bir ülküsüne, ünlü olma amacına kavuştu.
1829'da, o zamana dek kullanmamış olduğu kendi adıyla, “Les Chouans” (Şu anlar) adlı tarihsel romanıyla ün kalesine saldırdı. Bu yapıt, “İnsanlık Güldürüsü”nün ilk cildi olacaktır. Ama yazarın kafasında, henüz “İnsanlık Güldürüsü” diye bir “roman senfonisi” yaratma düşüncesi yoktur.
Aynı yıl içinde çıkan “Physiologie du Mariage” ile yazarın imzası büsbütün tanınmaya başladı. Bundan׳onra da Balzac, artık yirmi yıllık yazı yaşamının hiçbir yılını verimsiz bırakmamak üzere, ölene dek, soluk almadan çalışacak, yayımcılara, gazetelere yazı yetiştirecektir.
İlk yapıtlardan sonra, daha kapsamlı bir plan üstünde yürüdü. Yaşadığı çağın “toplumsal roman tipini” kurdu. Sanki Flaubertlere, Goncourtlara, Daudetlere, Zola ve Maupassantlara yolu, çığırı açtı. Araştırma ve gözlem alanını gittikçe genişletti. Romanlarında yarattığı insanları ve bunlara uyacak adları bulmak için Paris'i, taşrayı dolaştı, her türlü çevreye girdi çıktı.
1844'te bütün yapıtlarını İNSANLIK KOMEDYASI adı altında toplamaya karar verdiği zaman “Peau de chagrin”, “Médecin de campagne” (Köy Hekimi) ve “Eugénie Grandet” adlı ölmez romanlarından birkaçını yazmış bulunuyordu. Bir de, “Revue Parisienne” adlı bir dergi çıkarmıştı.
«   01   02   03   04   05   06   07   08   09   10   11   12   13   ...    57   »