dalgın dalgın giderken birdenbire birinin dizlerime sarıldığını duyumsadım; bana var gücüyle sarılan, beş-altı yaşında bir çocuktu; bana öyle sevimli ve içten bir yüzle bakıyordu ki yüreğim coşkuyla doldu. Kendi kendime, “İşte benimkiler de böyle yapacaktı,” diyordum. Çocuğu kucakladım, doya doya öptüm ve yoluma gittim. Yürürken bir eksiklik duyuyordum; yepyeni bir gereksinme, beni geri dönmeye kışkırtıyordu; çocuktan hoyratça ayrıldığıma üzülüyor, onun nedeni belli olmayan davranışında küçümsenmemesi gereken bir tür güzellik bulunduğunu sanıyordum. Sonunda dayanamayarak geri döndüm; çocuğa yaklaştım, bir daha öptüm; Nanterre ekmeği satan adam bu sırada oradan geçiyordu; alsın diye para verdim. Sonra konuşturmaya başladım. Babasının olup olmadığını sordum. Fıçıcıymış; oracıkta bulunurmuş; gösterdi; çocuktan ayrılıp ona doğru gitmeye hazırlanırken, peşime takılan hafiyelerden birine benzettiğim kötü suratlı bir adamın benden önce davrandığını gördüm. Fıçıcı, kulağına bir şeyler söyleyen o adamı hem dinliyor, hem de bana hiç dostça olmayan gözlerle bakıyordu. Bunu görünce hemen irkildim ve çocukla babasından, onlara yaklaştığımdan daha çabuk, keyfim kaçmış olarak ayrıldım. Ama, o hevesim daha kaç kez canlandı. Çocuğu görmek umuduyla Clignancourt'dan birkaç kez geçtim; ama ne kendisini gördüm, ne babasını. Sonunda bu raslantıdan, ara sıra hâlâ yüreğime işleyen bütün coşkular gibi şaşırtıcı bir gevşeklik ve üzünçle karışık canlı anılar kaldı.
Ancak her şeyin yerine bir başkası konabilir; zevklerim az ve kısa sürer, ama daha bol olsalar bu denli hoşlanmam; onları anılarla beslerim. Az ama öz olsalar, yani yabancı öğelerle karışmasalar, hiç olmadığım denli mutlu olurdum belki. Düşkünlüğün son derecesindeki insan, az bir şeyle kendisini zengin görür: en düşük değerde bir madeni para bulan dilenci, altın kesesi bulan zenginden daha çok sevinir. Düşmanların gözünden kaçırabildiğim bu türlü küçük zevklerin etkisini ruhumda görenler, gülerler. En güzelini dört ya da beş yıl önce tattım; onu, içime sindirmiş olmaktan duyduğum hoşnutlukla birlikte anımsarım.
Bir pazar günü karım ve ben Maillot Kapısı'nda akşam yemeğine gitmiştik. Yemekten sonra Boulogne ormanından geçerek Muette'e vardık. Orada, güneşin batmasını bekleyerek gölgeye oturduk; rahat rahat Passy'den geçerek eve dönmek istiyorduk. Başlarında rahibeye benzer bir kadın bulunan yirmi kadar küçük kız yakınımıza geldi; kimi oturdu, kimi oynaştı. Bunlar oynaşırken niyet dolabıyla davulu sırtında bir helvacı geçti. Kızların helvalara göz diktiklerini gördüm; aralarından, sanırım parası olan iki üç kız niyet çekmeye izin istediler. Rahibe duraksar ve karşı çıkarken, ben helvacıyı çağırarak “Şu kızların hepsi niyet çeksinler, parası benden!” dedim. Bu söz öyle bir sevinç uyandırdı ki varımı yoğumu onlara bağışlasam değerdi.
Karmakarışık toplandıklarını görünce, rahibelerinin izniyle hepsini sıraya soktum ve niyet çekenleri birer birer öte yana geçirdim. Boş numara olmadığından ve bir şey kazanmayanlara bile hiç değilse bir helva düşeceğinden, aralarında hoşnut olmayah bulunmayacaktı; eğlenceyi daha neşeli kılmak için de helvacıyı, yapabildiğince daha çok armağan düşürmesi için gizlice uyardım ve farkını ödeyeceğimi söyledim. Böylece yüz kadar helva çıktı; oysa kızların her biri bir kez çekmişti; çünkü bu noktada hiç hoşgörü göstermedim; kayırmaya ve hoşnutsuzluk doğuracak gevşekliğe yol açmak istemiyordum. Karım, daha çok kazananlara, bunları arkadaşlarıyla paylaşmalarını söyledi; böylece herkesin payı eşit, duydukları sevinç de genel oldu.
Büyüklenip geri çevirmesinden korka korka, rahibeye de niyet çekmesi ricasında bulundum; incelikle kabul etti, niyetini çekti ve payına düşeni yapmacıklara sapmaksızın aldı. Bundan dolayı kadına karşı, sanki minnettarlık duydum; yalancı incelikten çok daha büyük bir incelik göstermişti ki hoşuma gitti. Bütün bu davranış sırasında kavgalar çıktı, benim de yargıcılık yapmamı istediler.
«   01   ...    35   36   37   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   »