“- He-hey! Şimdi ayaklarına kapanabilirim işte gururlu kraliçe!” diye haykırdı. Yere atıldı ve dudaklarını ölü Radda'nın ayaklarına bastırarak öylece kaldı. Bizler şapkalarımızı çıkarmış, sessizce duruyorduk.
Böyle bir durumda ne yaparsın şahinim? Haydi bakalım! Nur, “Bağlayalım onu…” diyecek oldu, fakat hiçbirimizin Loyko Zobar'ı bağlamaya kalkmayacağını, içimizin böyle bir şey götürmeyeceğini o da biliyordu. Elini sallayarak bir kıyıya çekildi. Danilo, Radda'nın bir yana fırlattığı bıçağı yerden aldı, ağarmış bıyıklarını oynatarak uzun uzun baktı ona. Üzerinde Radda'nın kanı kurumamıştı daha. İnadına eğri, inadına sivri bir bıçaktı bu. Sonra Zobar'a yaklaştı, bıçağı onun sırtına, tam kalbinin hizasına sapladı. Eski asker Danilo, Radda'nın babasıydı ne de olsa!
Loyko, Danilo'ya dönerek; açık, anlaşılır bir sesle:
“- Bak hele!” dedi ve Radda'ya yetişmeye gitti.
Öylece bakakaldık. Radda elindeki bir tutam saçı göğsüne bastırmış, açık gözleri mavi gökyüzüne dikili, yatıyordu. Onun ayaklarının ucunda da yiğit Loyko Zobar uzanıyordu. Perçemleri dağılmış, yüzü görünmez olmuştu.
Derin bir düşünceye dalmıştık hepimiz. Yaşlı Danilo'nun bıyıkları titriyordu. Gür kaşlarını çatmış, gözlerini gökyüzüne dikmiş, bir şey söylemeden öylece duruyordu. Akbaba gibi apak bir adam olan Nur, yüzükoyun yere uzanmış, zayıf omuzları sarsıla sarsıla ağlıyordu.
Ağlanacak şeydi bu şahinim!
-… Gidiyorsan dosdoğru kendi yolundan git, bir yana sapayım deme. Hayat dediğin budur işte, gerisine kulak asma!…
Makar sustu. Çubuğunu tütün kesesine yerleştirerek gocuğunun önünü örttü. Damla damla bir yağmur serpiştirmeye, rüzgâr şiddetlenmeye başlamıştı. Deniz boğuk, kızgın bir sesle gürlüyordu. Atlar, birbiri arkasına, sönmekte olan ateşe yaklaşıyor; iri, akıllı gözleriyle bizi inceleyerek sessiz bir halka halinde çevremizde toplanıyorlardı.
Makar onlara okşayıcı bir sesle:
“- Hop, hop, hey!” diye ünledi. Sonra kuzgun renkli sevgili atının boynuna eliyle vurdu, bana dönerek “Uyuyalım artık” dedi ve gocuğunu başına çekip toprağa uzanarak sessizliğe gömüldü.
Ben uyuyamıyordum. Gözlerimi bozkırın karanlığına dikmiştim. Orada, havada, Radda'nın bir çariçe kadar güzel ve mağrur görüntüsü yüzüyordu. Elindeki bir tutam saçı göğsündeki yaraya bastırmıştı. Esmer, ince parmaklarının arasından damla damla akan kan, ateş kızıllığında yaldızcıklar gibi toprağa dökülüyordu.
Yiğit Loyko Zobar'ın görüntüsü de onun peşi sıra akıp gidiyordu. Gür, kara perçemleri yüzüne dökülmüştü. Onların altından da soğuk, iri gözyaşı damlaları birbiri arkasına yuvarlanıyordu…
Yağmur şiddetleniyor; deniz, eski asker Danilo'nun kızı Radda'yla yiğit Loyko Zobar'a, bu güzel ve mağrur Çingene çiftine karanlık, görkemli bir ağıt yakıyordu.
Onlar gecenin karanlığında, sessizce, yavaş yavaş koşuyorlar, yakışıklı Loyko mağrur Radda'ya bir türlü yetişemiyordu.
1892
«   01   ...    04   05   06   07   08   09   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   ...    68   »