Ana, gözlerini kaldırıp oğluna baktı.
«Ne kadar değişmişsin sen!» diye mırıldandı, «öyle korkutuyorsun ki beni, aman ya rabbim!»
Pavel yatıp uyuyunca, ana sessiz sedasız kalktı, usulca onun yatağına yaklaştı. Pavel sırtüstü uyuyordu. Yağız. İnatçı, sert yüzü beyaz yastığın üzerinde beliriyordu. Ana, ellerini göğsü üzerinde kavuşturmuş, gecelikle, yalınayak, yatağın yanında duruyordu. Dudakları sessizce kımıldıyordu. Birbiri ardından iri yaşlar akıyordu gözlerinden.
BEŞİNCİ BÖLÜM
Ve sakin yaşantıları sürüp gitti. Yine eskisi gibi hem birbirlerinden uzak, hem birbirlerine yakındılar.
Hafta ortasına rastlayan bir bayram günü, Pavel evden çıkarken:
«Cumartesi günü kentten konuklarım gelecek,» dedi. Ana:
«Kentten mi?» diye sordu ve ansızın hıçkırmaya başladı.
Pavel'in canı sıkıldı:
«Ama anne, ağlayacak ne var bunda?» diye haykırdı. Ana, önlükle yüzünü silerek içini çekti: «Bilmiyorum… öyle… geldi işte…» «Korkuyor musun?» «Evet,» diye itiraf etti.
Pavel anasına doğru eğildi, bir çocuğu azarlıyormuş gibi sinirli sinirli:
“Hepimiz korkudan geberiyoruz zaten!» dedi. «Bizi yönetenler de bu korkudan yararlanıp bizi daha fazla korkutuyorlar.»
Ana:
«Kızma!» diye inledi. «Nasıl korkmam? ömrüm boyunca hep korku içinde yaşadım!..»
Pavel yumuşadı, hafif bir sesle:
«Bağışla beni,» dedi. «Başka türlü yapamam.»
Ve çıkıp gitti.
Ama üç gün korku içinde yaşadı. O adamların, her halde korkunç kimseler olan yabancıların, evine geleceklerini düşündükçe, yüreği yerinden oynuyordu. Oğluna onlar göstermişlerdi şimdi tuttuğu yolu…
Cumartesi akşamı Pavel fabrikadan döndü, yıkandı, üst baş değiştirdi, anasının yüzüne bakmaksızın:
«Gelirlerse, hemen döneceğimi söyle,» dedi. «Ve korkma, lütfen…»
Yine dışarı çıkıyordu. Kadıncağız bitkin bir halde sedirin üzerine bıraktı kendini. Pavel kaşlarını çattı:
«Acaba… dışarı çıkmak ister miydin?» diye sordu. Ana kırıldı. Başını salladı: «Hayır. Ne diye dışarı çıkayım?»
Kasımın sonlarıydı. O gün don yapmış, sonra da ince, toz gibi bir kar yağmıştı. Uzaklaşan Pavel'in ayakları altında karın gıcır gıcır ses çıkardığını işitti. Gecenin yoğun, hareketsiz, korkutucu karanlığı pusuda bekler gibi pencere camlarına yapışıyordu. Ana, ellerini sedire dayamış, gözlerini, kapıya dikmiş, bekliyordu…
«   01   02   03   04   05   06   07   08   09   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   ...    262   »