Ananın alnındaki yara izi soldu, sağ kaşı yukarı doğru çekildi, Ribin'in siyah sakalı garip biçimde titredi. Başını eğdi, sakalını parmaklarıyla tarazladı.
Subay:
«Bu hayvanı dışarı atın!» dedi.
İki jandarma Nikolay'ı koltuklarından yakalayıp mutfağa götürdüler. Orada, Nikolay, sıkı durdu yerinde ve bağırdı: «Durun hele, giyineyim…» Polis komiseri yine içeri girdi: «Bir şey bulamadık, her yere baktık.» Subay gülümseyerek :
«Elbette!» diye haykırdı. «Burada tecrübeli birisi var…»
Ana, subayın incecik, titrek, hırçın sesini dinliyor, sarı suratına korkuyla bakıyor, bu adamın acımasız bir düşman olduğunu, halka karşı küçümsemeyle dolu bir aristokrat yüreği taşıdığını hissediyordu. Bu tür insanları pek az görmüştü ve bunların varlığını bile unutmuştu nerdeyse:
«Bunlar rahatsız oluyorlar bizden!» diye düşündü.
«Babası bilinmeyen Bay Andrey Onisimov Nakhodka, sizi tutukluyorum!»
Küçükrusyalı serinkanlılıkla:
«Hangi nedenlerle?» diye sordu.
Subay, kin kokan bir incelikle:
«Bunu sonra söyleyeceğim,» yanıtını verdi.
Pelageya'ya döndü:
«Okuma bilir misin?»
Sorunun karşılığı Pavel'den geldi:
«Hayır.»
Subay sert bir sesle:
«Sana sormuyorum!» dedi ve devam etti: «Söyleyesene kocakarı!»
Adama karşı, içgüdüsel bir nefret bürüdü Ana'yı. Birdenbire doğruldu. Buzlu suya dalmış gibi tir tir titriyordu. Yara izi kıpkırmızı kesildi ve kaşı aşağı indi. Kolunu subaya doğru uzatarak:
«Bağırmayın!» dedi. «Siz daha gençsiniz, yazgının ne olduğunu bilmezsiniz.» Pavel sözünü kesti: «Sakin olun anne!»
Ana masaya doğru fırlayıp bağırdı: «Sen dur hele, Pavel. Niçin tutukluyorsunuz bu adamları?»
Subay ayağa kalktı:
«Bu seni ilgilendirmez, kapa çeneni!» diye bağırdı. «Getirin Vesovşikov'u!»
Yüzünün hizasında tuttuğu bir kâğıdı okumaya başladı.
«   01   ...    24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44   ...    262   »