«Köy köy dolaşacak, halkı uyandıracağım. Halk bu işi kendisi, kendi isteğiyle yapmalı. Aklı ererse, kendi yolunu kendi bulur. Ben de halkın anlaması için çaba harcayacağım. Kendinden başka kimseye umut bağlamamalı. En iyi akıl halkta. Böyle!»
Ana ona acıdı, üzüntüye kapıldı. Hiç bir zaman cana yakın bulmuş değildi onu, ama birdenbire kendisine yakın görüyordu şimdi.
«Seni yakalarlar,» dedi usulca.
Ribin durgun bir havayla:
«Yakalarlar, salarlar, yeniden başlarım…» karşılığını verdi.
«Köylüler kendileri bağlarlar ellerini. Seni hapse tıkarlar…»
«Varsın tıksınlar, yine çıkarım. Yeniden başlarım. Köylülere gelince, ellerimi bir bağlarlar, iki bağlarlar, sonra beni
yakalamak değil, söylediklerimi dinlemek gerektiğini anlarlar. Ben onlara derim ki: 'Bana inanmayın, dinleyin yalnızca.' Ve dinlerler, bana inanırlar!»
Ağır ağır konuşuyor, söylemeden önce her sözcüğü tartıyordu sanki.
«Burada son zamanlarda her türlüsünü gördüm, çok şey anladım…»
Pelageya umutsuzca başını salladı:
«Başına bir şey gelecek, Mikhail!» dedi.
Ribin derin siyah gözlerini Ana'ya dikti; bir karşılık bekler gibiydi. Güçlü kuvvetli vücudu öne doğru eğilmişti. Ellerini iskemlenin kıyısına dayamıştı. Güneş yanığı yüzü, siyah sakalının çerçevesi içerisinde solgun görünüyordu.
«İsa'nın, buğday tanesi için ne söylediğini bilirsin: 'Buğday tanesi ölecek ki yeni bir başakta yeniden doğsun.' Ölene dek daha çok zamanım var. Hinoğlu hinin biriyim ben!»
İskemlenin üzerinde kımıldandı, ağır ağır kalktı:
«Ben hana gidiyorum, biraz çene çalayım ahbaplarla. Küçükrusyalı geleceğe benzemiyor. Yeniden çalışmaya başladı mi?»
Ana güleç bir yüzle:
«Evet,» dedi.
«Önemli olan bu. Sana söylediklerimi anlat ona…» Ağır ağır mutfağa geçtiler, birbirlerine bakmaksızın konuştular.
«Eh, hoşça kal!»
«Güle güle. Hesabını ne zaman kesiyorsun?»
«Kestim bile.»
«Peki, yolculuk ne zaman?»
«   01   ...    61   62   63   64   65   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77   78   79   80   81   ...    262   »