«Size bir şey söyleyeyim mi, küçükanne,» dedi. «Bir gün Vesovşikov'u biraz okşarsanız iyi olur. Babası da hapiste. İğrenç ihtiyarın biri! Nikoiay penceresinden onu görünce hakaret yağdırıyor. İyi şey değil yaptığı! İyi yürekli çocuktur, köpekleri, sıçanları bütün yaratıkları sever, yalnız insanları sevmez. Nasıl da yozlaştırıyorlar insanı!
Pelageya düşünceli düşünceli:
«Anası ortadan yok oldu, babası hırsız ve ayyaş,» dedi.
Andrey yatmaya gidince, Ana, sezdirmeden kutsadı onu. Yatağa gireli yarım saat kadar olmuştu ki, Pelageya usulca:
«Uyuyor musunuz, Andrey?» diye seslendi. «Hayır… niye sordunuz?» «Allah rahatlık versin!»
«Teşekkür ederim, küçükanne, teşekkür ederim!» dedi Andrey minnettarlıkla.
ON YEDİNCİ BÖLÜM
Ertesi günü Pelageya yükünü sırtlayıp fabrika kapısına geldiğinde, bekçiler onu kalabalıkla durdurdular, yemek kazanlarını yere bırakması buyruğunu verdiler ve özenle üstünü aradılar.
«Yemeklerimi soğutacaksınız,» dedi Ana hiç bozuntuya vermeden.
Bekçiler hiç sıkılmadan giysinin altını yokladılar.
«Kapa çeneni!» diye homurdandı bekçilerden biri.
Öbürü, Ana'yı omuzundan hafifçe iterek kendinden emin bir tavırla:
«Ben demedim mi sana!» dedi. «Tahtaperdeden içeri atıyorlar işte!»
Pelageya'ya ilk yaklaşan Sizov oldu. Çevresine bir göz attıktan sonra, alçak bir sesle sordu:
«Söylenenleri işittin mi, Ana?»
«Neymiş o?»
«Matbualar yine geldi! Ortalık bildiri dolu. Ekmeğe tuz eker gibi dörtbir yana serpmişler. Neye yaradı yaptıkları tutuklamalar, aramalar? Yeğenim Mazin'i kodese tıktılar da ne oldu sanki? Oğlunu alıp götürdüler. Şimdi belli oldu ki bu işi yapan onlar değilmiş!»
Sakahnı avucunun içine aldı, Pelageya'ya baktı, yanından ayrılırken:
«Uğra bize,» dedi. «İnsanın canı sıkılır, öyle yapayalnız…»
«   01   ...    56   57   58   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   ...    262   »