Rusya'nın uzak bir köşesinde küçük bir köy mezarlığı vardı. Çevresindeki hendekleri çoktan otlar bürümüş; külrengi tahta haçları eğrilmiş, eskiden boyalı olan sivri tepeliklerin altında çürümüş; mezartaşları, sanki alttan itilmiş gibi devrilmiş, biçimsiz bir iki ağaç zar zor bir parça gölge verir, koyunlar dolaşır mezarların üzerinde…
Fakat mezarların arasında biri var ki, ona ne bir insan dokunmuştur, ne de bir hayvan ayağı değmiştir; yalnız kuşlar konar üzerine ve sabahları öterler. Demir bir parmaklık çevirir onu; iki çam ağacı dikilmiştir iki başına. Bu mezarda Yevgeniy Bazarov gömülü. Yakındaki küçük köyden iki zayıf ihtiyar, bir karı koca, sık sık gelirler buraya… Birbirlerine dayanarak, ağır ağır yürürler, demir parmaklığa kadar gelip orada diz çökerler, uzun uzun, acı acı ağlarlar ve altında oğullarının yattığı dilsiz taşa, uzunca ve hasretle bakarlar. Bir iki şey konuşurlar birbirleriyle, taşın tozunu silerler, çamın bir dalını düzeltirler, sonra dua etmeye başlarlar. Kendilerini oğullarına, onun anılarına daha yakın buldukları bu yerden bir türlü ayrılamazlar. Ama onların duaları, gözyaşları, bütünüyle boşuna mıdır? Onların sevgisi, kutsal, vefalı sevgi, güçlü değil midir? Ah evet, mezarın içinde saklı olan yürek ne kadar tutkulu, günahkâr, serkeş olursa olsun; üstünde biten çiçekler, saf gözleriyle sakince gözetlerler bizi; bize söyledikleri yalnızca sonsuz barış, “ilgisiz” tabiatın derin sessizliği değildir; onlar bize ölümsüz huzuru, sonu olmayan hayatı da anlatırlar…
«   01   ...    07   08   09   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   ...    117   »